Vanaf het moment dat ik hier aangekomen ben heb ik het gevoel dat ik in een andere wereld vertoef. Enerzijds komt dat door de prachtige omgeving en de bergen, anderzijds door het feit dat alles hier om fietsen draait. Je ziet alleen maar Nederlandse auto's, allemaal met fietsendragers achter of boven op hun auto en alleen maar Hollandse wielrenners. Er is een groot gevoel van saamhorigheid. Dat begon zaterdag al op de heenweg toen we nog in Nederland op de snelweg reden en er gezwaaid werd naar iedere auto met wielrenfietsen bij zich: allemaal Alpe d'HuZessers.
Zaterdag waren wij de eersten van de teams van Binnenvaart To The Top die hier aankwamen, inmiddels is vrijwel iedereen gearriveerd. De mannen zijn duidelijk in de meerderheid en dat is te merken aan de inhoud van de gesprekken die gevoerd worden. Er wordt gesproken over de maten van voor- en achterbladen (getallen als 25 voor en 32 achter vliegen over de tafel, maar misschien is het ook wel andersom...) en wat het beste is, of er nog andere bandjes op de fiets moeten, of iemand die nog niet vertrokken is uit Nederland toch nog een tax mee moet brengen zodat er op de laatste dag nog even op het balkon van het chalet losgefietst kan worden, en er wordt volop gepraat over kleding (die mannen zijn echt wel ijdel, ze willen mooi op de fiets zitten). Elice en ik merken ook wat een 'haantjes' die mannen onderling zijn. Het ergste wat hen op de fiets kan overkomen is ingehaald worden door een vrouw op de fiets....
Andere onderwerpen die inmiddels ter sprake zijn gekomen, zijn het libido van wielrenners die veel trainen, de juiste kleur en geur van hun urine voordat ze een prestatie op de fiets moeten leveren, en nog wat van deze onderwerpen, maar ik durf het niet aan om hier verder inhoudelijk over te bloggen omdat Gerrie dan in zijn blog een boekje open zal doen over mij (en hij maakt daarbij geen onderscheid tussen wat wel en niet waar is dus ik laat het hier verder maar bij...).
Gisteren (maandag) zijn we naar de Alpe gereden en zijn van bocht 21 tot bocht 16 (het steilste stuk van de berg) naar boven gefietst om te ervaren hoe dat voelt. Het voelde goed! Maar er komt nog wel een heel lang stuk achteraan. Ik dacht dat ik 13,8 km moest klimmen maar weet nu dat het in totaal van bocht 21 naar bocht 0 (de finish) 15,6 km is. Toen ik 's nachts mijn ogen dicht deed zag ik alleen maar bochten voor me...
Ik merk dat ik hier veel meer eet dan thuis en toch nog honger heb. Dat komt omdat we koolhydraatrijk voedsel eten en dat blijkt snel te verteren. Maakt niet uit. Elice en ik vinden het heerlijk om te eten wat en wanneer we maar willen. En dan ook nog voor het goede doel!
Gisteren bovenop de Alpe gegeten in het Palais des Sports, waar we ook onze chip en stuurbordjes opgehaald hebben. Elice en ik hebben daar ook een kaars gekocht voor Frieda en ik nog een voor Marielle. Die kaarsen komen donderdagochtend vroeg in bocht 17 te staan samen met al die andere kaarsjes op de berg...zal indrukwekkend zijn.
Vandaag hebben we een rustdag. Gerrie heeft mijn fiets helemaal schoon gemaakt en gecontroleerd en de sturen van ons team voorzien van een stuk rood/wit/blauw tape.
Ik ben er klaar voor, laat de grote dag maar komen....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten