Fantastisch, onvoorstelbaar, onbeschrijflijk, overweldigend, prachtig, emotioneel, hartverwarmend: er zijn eigenlijk geen woorden voor hoe ik gisteren heb ervaren.
Negen juni 2011: de magische datum waar ik maanden naar toe geleefd heb. 's Morgens om half 3 ging de wekker. Ontbijt met brinta en pannenkoeken met poedersuiker (koolhydraten!). Met de auto de berg af naar het hotel en om 4 uur met nog een paar andere wakkere, fanatieke wielrenners in het donker 8 km naar het dorp gefietst om de start van de Alpe d'HuZes mee te maken. En daar stonden we dan, om kwart over 4 's morgens, tussen al die duizenden andere fietsers, te wachten op het startschot en ondertussen met zijn allen de 'wave' aan het doen. Aftellen van 10 tot 0.... Om 10 voor 5 waren wij aan de beurt om te vertrekken. In een lange sliert achter twee motoren door het dorp heen waar allemaal juichende mensen langs de kant van de weg stonden. Ik had toen al de tranen in mijn ogen staan... En ja hoor, daar was de bocht naar links waar de beklimming start...klik klik klik... versnellingen die op het kleinste verzet worden gezet, een laatste roep naar Elice: "Zie je op de Alpe", en in eigen tempo die berg op, allereerst naar bocht 21. In het pikkedonker, alleen maar voor, achter en naast je de fietslampjes van je mede-Alpe d'HuZessers te zien en hun gehijg te horen. Trap voor trap, keer na keer, bocht voor bocht, kaars na kaars... gewoon nergens aan denken en doorgaan. Iedere bocht ruim nemen en een slok drinken. Het gaat goed, bocht 16 voorbij, het steilste stuk achter de rug, maar het voelt niet zo. Het lijkt alsof er iemand achter mijn fiets hangt, of heb ik een lekke band? Nee, het is gewoon nog steeds erg steil en het blijft stevig doortrappen op het allerkleinste verzet, 15,6 km lang... Gelukkig staan er ook al 's morgens vroeg mensen langs de kant die je aanmoedigen en naar boven roepen en klappen.... wat helpt dat ontzettend. En dan ineens het bordje met bocht 1, nog 2 km te gaan. Met een brok in mijn keel fiets ik na 1 uur en 38 minuten klimmen over de finish en sta ik om half 7 's ochtends voor het eerst bovenop de Alpe... ik kan niets zeggen, tranen in mijn ogen, niet te beschrijven wat er door je heen gaat. Een arm om je heen van een medewielrenner, een knuffel, een zoen. En meteen stroomt de adrenaline weer door mijn lijf en weet ik dat ik er weer een keer tegenop ga, zonder twijfel!
Boven op de berg staat een busje van Binnenvaart to the top waar we bananen, peperkoek, krentenbollen en bemoedigende woorden krijgen en elkaar een stevige knuffel geven. En op de gevoelige plaat vastgelegd worden door Dicky en Nicol die wind en kou trotseren en al een paar uur boven op die berg op ons hebben staan wachten. En wat is het koud op die berg: hooguit 3 graden. Droog ondershirt aan, muts op, winterhandschoenen aan, windjack aan, plastic tas op je buik tussen twee lagen kleren. Nog even eten, drinken, bidon (die van Gerrie leeg moest zijn als ik boven aan zou komen, zou niet anders meer durven...) vullen en: op naar de afdaling. Met blauwe lippen en klappertandend daal ik 30 minuten lang af van bocht 1 naar bocht 21, ondertussen beseffend dat ik dit hele stuk een uur geleden helemaal naar boven ben geklommen en zometeen weer hetzelfde ga doen...
Ook beneden staat een bus voor ons klaar, met koffie, cake, pinda's en vooral: een verwarming. Zeker een half uur nodig om weer enigszins op temperatuur te komen. Windjack, muts en handschoenen uit, armstukken aan en op naar de tweede beklimming. Die gaat goed, ik heb 'jus' in mijn benen, ik zit in mezelf te zingen op de fiets, heb een lach op mijn gezicht, geniet van de aanmoedigingen van het publiek, de muziek onderweg, de medewielrenners waarmee ik een praatje maak onder het klimmen....en ondertussen trap ik meter voor meter, kilometer voor kilometer in een lekker tempo naar boven. Om half 11 sta ik na 1 uur en 35 minuten voor de tweede keer boven! En ik weet zeker dat ik voor een derde keer ga....
Gelukkig is het ondertussen een paar graden warmer geworden op de berg maar het houdt niet over... bij het busje van onze teams is het een komen en gaan van wielrenners, de stemming zit er goed in, sport verbroedert echt!
Om 12 uur dalen Elice en ik voor de tweede keer de berg af, nog steeds ingepakt alsof het hartje winter is. En om 10 over een begin ik aan mijn derde beklimming. Tot bocht 10 gaat het lekker, maar dan begin ik mijn rug te voelen. Eerst alleen links, dan ook rechts, en dan ook nog het stuk er tussenin... Ik zing weer in mezelf, blijf lachen, verstand op nul en doorfietsen. Opgeven is tenslotte geen optie. Er komt een waterig zonnetje door dat maakt dat bocht 4 er iets vriendelijker uit ziet maar het blijft een heftig stuk tot bocht 1. Onderweg herkennen mensen in het publiek me: "He Petra, ben je er alweer? De derde keer? Goed zo, meissie!" Ik krijg er energie van en na 1 uur en 43 minuten kom ik voor de derde keer na een 'high five' met de rose Betty over de finish...
En ik voel dat het goed is, ik heb mijn doel behaald, zelfs meer dan dat...
9 juni 2011 is een dag met een gouden randje, een dag die ik nooit meer zal vergeten...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten