Gisteren was mijn dochter jarig. Ze is 15 jaar geworden en leefde al weken naar haar verjaardag toe. Nadenken wie ze wanneer wilde uitnodigen, wat ze voor cadeautjes wilde, aftellen (eerst in weken, toen in dagen, daarna zelfs in uren: 'Mam, over 50 uur ben ik jarig.'), op de dag voor haar verjaardag zei ze 's ochtends: 'Dit is mijn laatste ontbijt als 14-jarige', ze wilde 's nachts om 12 uur gefeliciteerd worden (op een gewone schooldag...). Heel bewust was zij bezig met het toeleven naar die (vooral voor haarzelf) grote dag.
Toen rond 10 uur gisteravond alle vriendinnen waren vertrokken en mijn dochter met een heel tevreden gevoel haar eerste nacht als 15-jarige inging, besefte ik dat ik hetzelfde aan het doen was als zij. Ook ik leef al weken naar die ene grote dag toe: 9 juni. Eerst dacht ik nog in maanden, nu al in weken en zelfs bijna al in dagen.
Precies vandaag over 3 weken ben ik de Alpe aan het beklimmen. Het komt zo dichtbij.... ik heb er zo'n zin in en kijk er zo naar uit maar ik heb de laatste dagen ook momenten dat me zo'n onbestemd gevoel overvalt: 'Kan ik het wel? Heb ik wel genoeg getraind? Ben ik wel sterk genoeg? Overschat ik mezelf niet?'
Sinds dit weekend hangt er een lijstje in de keuken waar ik alles opschrijf dat me te binnen schiet met betrekking tot mijn voorbereiding voor de Alpe d'HuZes. Wat er op staat? Nog twee paar lage Falke-sokjes kopen want die zitten zo fijn in mijn wielrenschoenen en dan worden mijn benen bruiner dan bij die langere sokken, nu eindelijk toch een bus Isostar gaan kopen om uit te proberen welke smaak ik het lekkerst vind en of het beter bevalt dan water, hetzelfde geldt voor die 'supergelletjes' die ik voor alle zekerheid achter in mijn fietsjekkie wil hebben zitten, aan Gerrie vragen hoe laat we zaterdags ervoor vertrekken, wat ik allemaal mee moet nemen, waar we nu eigenlijk verblijven, en (heel belangrijk!) of daar internet is zodat ik ook daar die laatste dagen mijn blogs kan schrijven om jullie helemaal up-to-date te houden, los voor- en achterlicht meenemen voor 9 juni 's morgens vroeg als we in het donker naar de berg fietsen, moet ik nog een warm maar klein opvouwbaar vestje gaan kopen voor de afdaling 's ochtends die nog aardig fris kan zijn, toch nog maar voor ik naar Frankrijk ga leren hoe ik een band moet verwisselen want stel dat ik lek rij op de Alpe, ik heb nog geen reserve buitenband, heb ik die nodig? Het lijstje wordt iedere dag langer...
Meedoen aan de Alpe d'HuZes begint nu een beetje te voelen als bijna jarig zijn: je hebt hartstikke veel zin in de dag maar vindt het ook spannend omdat je niet goed weet wat je allemaal kunt verwachten.
Ik ga het net als bij een verjaardag maar over me heen laten komen en vooral: ervan genieten!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten