Sinds afgelopen weekend zie je ze ineens overal: fietskuiten. Maandenlang zaten ze verstopt onder lange thermofietsbroeken en beenstukken maar nu het zonnetje volop schijnt mogen ze weer gezien worden.
Ze zijn er in allerlei soorten en maten: dik en dun, bruin en wit, met en zonder beharing, gespierd en wat minder gespierd.
Toen ik afgelopen zaterdag achter een stel prachtige bruine kuiten fietste (die van Gert-Jan van Binnenvaart to the Top) moest ik denken aan de 'Mooiste-mannenkuiten-verkiezing' die Elice en ik vorig jaar hebben gehouden tijdens het lopen van de Nijmeegse Vierdaagse. We hadden geluk want het was vier dagen prachtig weer dus veel keus (dachten we.....). Maar dat viel tegen: in 4 dagen tijd hebben slechts twee mannen de eer gehad een sticker met 'Oke!' op hun kuit geplakt te krijgen.
Misschien lag het aan onze strenge criteria. We keken naar de vorm van de kuit (niet te dun maar ook niet te dik), de kleur van de kuit (zeker niet te bleek), de beharing (mocht wel maar dan niet te veel en liefst blond). Daarnaast vonden we het ook belangrijk dat er een mooie man bij die kuiten hoorde (wat betreft postuur en uiterlijk). En dan liefst ook nog iemand met wie we een leuk gesprek konden voeren. Tja, wellicht toch wat teveel gevraagd van al die wandelaars...
Misschien hebben we in de wielrenwereld wat meer geluk en kunnen we wat vaker een sticker plakken. Toch maar eens gaan zoeken waar ik mijn stickervoorraadje van vorig jaar heb bewaard...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten